خَيرٌ مِن الحياةِ ما إذا فَقَدْتَهُ أبْغَضْتَ الحياةَ ، وشَرٌّ مِن المَوتِ ما إذا نَزَلَ بِكَ أحْبَبتَ المَوتَ . بهتر از زندگي ، آن چيزي است كه هرگاه آن را از دست دهي ، از زندگي بيزار شوي وبدتر از مرگ ، آن چيزي است كه هرگاه بدان گرفتار آيي ، آرزوي مرگ كني . منتخب ميزان الحكمة» صفحه ۱۷۰
«موعود منتظَر» پاسخی به این ندای فطری است و به همین دلیل در سرتاسر بشارت‌ها و اشارت‌های پیشینیان، همواره سخنانی درباره «موعود آخرین» و «منجی آخرالزمان» با عناوینی همچون«کالکی»، «بودای پنجم»، «سوشیان» و «مسیحا» «پسر انسان» یافت می‌شود که این خود حاکی از وجود گونه‌های مختلفی از اعتقاد مصلح آخرین در مکاتب و ادیان است: نزد برخی «نجات دهنده» یک مصلح اجتماعی است، نزد برخی دیگر منجی کسی است که دغدغه او رستگاری معنوی است، ولی در مکتب محمدی(ص)هدف او بر پایه جهانِ، پر از عدل راهنمایی به سوی حیات طیبه و تأمین همه مقاصد آفرینش است. با همه این تفاوت‌ها، یک نقطه اشتراک مهم میان همگان دیده می‌شود و آن هم ایمان و امید به ظهور منجی آخرالزمان است.
کتاب «موعود منتظر (امید فرزندان آدم)» اثر آیت الله سید کاظم نور مفیدی با تنظیم و تدوین سید مهدی موسوی در ۳۸۴ صفحه و قطع وزیری به همت مؤسسه بوستان کتاب به چاپ رسید.
