علاقه مندان به مباحث اندیشه ای عصر روز چهارشنبه 12 اردیبهشت در موسسه فرهنگی میرداماد گردآمدند تا در نشست سی و چهارم از سلسله برنامه های کانون گفتمان دینی پیرامون پرسش هایی همچون آیا زندگی ارزش بودن را دارد؟ در زندگی رنج، دلهره، هراس و اضطراب به ما دست می دهد. چه کسی هست که در برخورد با فقر، پیری، بی وفایی و مرگ، «شجاعت بودن» را داشته باشد؟ پای سخنان امیرعباس علی زمانی و رسول رسولی پور بنشینند.
امیرعباس علی زمانی در این نشست گفت: مردان بزرگ کسانی هستند که واقعیت زندگی را همانگونه که هست درک می کنند. شکنندگی از ویژگی های زندگی ماست. ما با مرگ زندگی می کنیم. مرگی که به ابدیت منتهی می شود. او گفت هایدگر سه ویژگی را برای مرگ می شمارد 1- مرگ، مرگ من است 2- چاره ناپذیر است 3- هرلحظه ممکن است فرا برسد. اینکه آیا امروز آخرین روز زندگی من است ؟
دکتر علی زمانی افزود: فرصت زیستن اندک و محدود است این محدود بودن و شکننده بودن را باید بپذیریم و با آن زندگی کنیم. آیا می توانیم معنا دار زندگی کنیم؟ برخی ها می گویند چون زندگی شکننده است زندگی معنادار امکان پذیر نیست و بعضی ها می گویند که شکننده نیست و ما وصل می شویم به چشمه حیات و زندگی معنادار و ابدی هست. برخی می گویند مرگ را با مشغول بودن و رسانه فراموش کنیم. عرفان ایرانی این معجزه را که زیستن در اکنون است، درون خود دارد که در غرب پیدا نمی شود. معنا در اکنون است چون اکنون و لحظه دیدار نزدیک و محدود هست زیباست و ارزشمندی آن بخاطر محدود بودن آن است.
رسول رسولی پور دیگر سخنران این نشست به سخنی از پیامبر اسلام که فرمودند: شما برای فانی شدن آفریده نشده اید بلکه برای ماندن آفریده شده اید و از ساحتی به ساحت دیگر منتقل می شوید، اشاره کرد و گفت: آینده یک فضای سایه روشن است اکنون آینده را تعیین می کند، لحظه عشق و دیدار و مناجات اکنون است.
ایشان: با اشاره به نظرات فلاسفه یونان درباره معرفتی بودن یا اخلاقی بودن شجاعت گفت: در اخلاق نیکوماخوس ارسطو شجاعت را بر خلاف استادش یک مفهوم اخلاقی تعریف می کند نه معرفتی . اراده انسان خاستگاه شجاعت است نه فعل انسان. همچنین در کتاب جمهری افلاطون می گوید شجاعت عنصر روح است جایی بین حس و فکر اوست. و تعریف سوم شجاعت یک امر وجودی است نه اخلاقی یا معرفتی.
امیرعباس علی زمانی در بخش دوم سخنانش گفت: سرمایه ای که در اختیار داریم تولد هست تا مرگ. مقداری که خرج کردیم (گذشته) اکنون؛ موجودی حساب و آنچه بعدا خواهیم داشت. انسان عاقل در گذشته نمی ماند آینده هم نیامده و ممکن است نرسیم و این که قطعا نمی رسم بیماری ناامیدی است. امکان اول ما اکنون است و امکان دوم ما فرداست.
آینده یک فضای سایه روشن است و اکنون آینده را تعیین می کند. لحظه عشق، دیدار و مناجات اکنون است. شکنندگی می تواند ما را بیدار کند. عاشق زمانی برنده می شود که به عشقش برسد. مثل امام علی که به قول محمود عقاد در 80 جنگ شرکت می کند ولی در محراب می گوید فزت و رب الکعبه چون به عشقش وفادار بود.
علی زمانی افزود: بعضی ها می گویند زندگی چون کم هست پوچ است و معترضیم به کم بودن زندگی و می گوییم تلخ و بی معناست. مشکل ما زمان نیست بلکه پرسش این است که میخواهیم این زمان را چکار کنیم. عمر ما و سحرها و غروب ها، لحظات مانند گوهری هستند که در اختیار داریم معنادار بودنش به آن ارزش می دهد لحظه اکنون لحظه حضور است. مهم ترین اثر هنری زندگی خودمان است. زیستن با مرگ ومرگ میتواند معلم باشد.
دکتر رسول رسولی نیز در بخش دوم سخنانش گفت مقصود از آن، یک لحظه نقد صرف نیست بلکه بحث وجود و عدم است. ذهن ماست که گذشته و اینده را می سازد. او در بخش دیگری از سخنانش گفت: شجاعت یک امر وجودی است. ترس از مرگ یک اضطراب وجودی است و باید باشد. ما مرگ طلب نیستیم بلکه در جستجوی زیستن و بودن هستیم. رنج به ما نوید شکوفایی ونوید فراغت از سختی می دهد. زندگی مملو از ناکامی است اما چیزی داریم به عنوان عنصر امید. آنچه ما را زنده نگه می دارد امید از رهایی و رنج و سختی است دین ، عشق و ارتباط با دیگران از عوامل امیدواری در زندگی هستند.

.